Grito Vacío
this site the web

miércoles, 11 de enero de 2012

Ante todo seré Dunkelheit Werwolf

Se que he decepcionado a mis hermanos y hermanas porque no me riñen ni me gritan, solo me miran con ojos tristes y perdidos. Miro mi calendario y veo que hoy es el día. Las nubes se asoman por detrás de las montañas. Así que decido marchar a aquel silencioso y curioso lugar...

No tengo hora, pero los nubarrones no tardarán en llegar. Los truenos y los rayos del pasado me dan otra perspectiva, así que cojo paraguas. Otro cuerpo sin vida al lado de la acera por el que voy andando, me mira y sigue andando. No tiene brillo, no tiene vida, no tiene color... A mis ojos el mundo no tiene miramientos y por eso corta sin dudarlo dos veces. Me molesto y escupo al suelo, cada vez me siento más asqueado. Hoy he visto que he agotado toda mi suerte. Rescato mi pitillera escondida entre los pliegues de mi cazadora y me siento en un banco, no tengo prisa. Fumo pausadamente y vuelven a mí, aquellas miradas que lentamente dejaban de molestarse, de cuando veían y sentían como les fallaba. ¡Joder qué rabia! Otro cigarro...

La lluvia llega, la estaba esperando. Me refugio entre los árboles que hay al margen. No es un bosque como me hubiese gustado pero me conformo con los campos. Es lo único que tengo a mano. Se me resbala mi cigarro de los labios, lástima. Bueno, así que si no hay fuego no tengo porque protegerme del agua.
Echo a andar y no puedo evitar recordar todas aquellas miradas que te lancé y aquellos ratos que te dediqué. Pero voy a pasar. Hoy me han pedido que haga un trabajo para un cliente importante.

Llego al lugar, compro un ramo de flores, lirios. Avanzo entre los portones y me enfilo entre las lápidas y avanzo hasta el lugar...

El móvil suena, no es una canción que me alegre. No era nadie. Así que entre las gotas de un once de enero de dos mil doce, pienso y no se lo que debería de hacer. Pero me duele saber que he decepcionado a los míos, a todos aquellos que creían que no iba a fallar, a todos ellos que apostaron por mí y que fracasé estrepitosamente. Pero lo que más me duele, es de no haber podido conocerte por mi ceguera, tú que me enseñaste las cosas buenas que tiene la vida, que me enseñaste el porque nunca he de ser bueno. Hoy me presento con mi nombre, me llamo Toni Torres y estoy en el anonimato. Hoy pienso tomar mi revancha, por tí. Tengo una deuda contigo y voy a saldarla...

Tomaré tu nombre de fantasía y tu corazón de tinta, recorreré las calles.
 Esta va por tí Dunkelheit W. Hoy voy a usarte como mi antifaz y volver a gritar como lo hacíamos los dos. 


Llamadme loco, pero este tiene que andar hacia delante y no me pienso detener. He cometido demasiados fallos.  


2 comentarios:

  1. Quan més coherent són els teus textos, millor et conec, no sé per què, però estic al punt de fotocopiar-me'l tant que m'ha agradat.

    ResponderEliminar

 

W3C Validations

Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Morbi dapibus dolor sit amet metus suscipit iaculis. Quisque at nulla eu elit adipiscing tempor.

Usage Policies